Περίπου 12 χρόνια...τόσα έχουν περάσει. 4.300 μέρες πάνω-κάτω, 4.300 φορές σε σκέφτηκα. Ειδικά τα πρώτα χρόνια ήσουν η πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνούσα και η τελευταία πριν κοιμηθώ. Τώρα πια σε σκέφτομαι ξαφνικά. Εκεί που οδηγώ, εκεί που τρώω, εκεί που μιλάω...πετιέσαι απότομα μπροστά μου. Το χαμόγελό σου, εκείνο με το χαριτωμένα στραβό δόντι που όλο γκρίνιαζες...αυτό θυμάμαι καλά. Τα υπόλοιπα, το πρόσωπό σου, τα χέρια σου, η φωνή σου, είναι πια θολά στο μυαλό μου. Κοιτάω που και που τις λίγες φωτογραφίες...σπάνια πια γιατί πονάω, γιατί γυρνάω. Κάποτε ήθελα να ξεχάσω...εσένα, εκείνο το βροχερό βράδυ του Γενάρη, λίγο πριν τα γενέθλιά μου, τον βρεγμένο δρόμο, το κόκκινο αυτοκίνητο που έπεσε πάνω μας. Ακόμα κόκκινο το θυμάμαι, κι ας μου το είπαν εκατό φορές στο δικαστήριο πως ήταν άσπρο. Μάλλον γιατί το κόκκινο κρύβει πολλά, το άσπρο είναι αθώο...όχι, δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ άσπρο το χρώμα που σε πήρε για πάντα μακριά μου. Ακόμα κλαίω όταν σε σκέφτομαι, μάλλον πάντα θα κλαίω.
Έχουν αλλάξει τόσα από τότε...μεγάλωσα, έχω αυτοκίνητο, μην σηκώνεις ειρωνικά τα φρύδια σου, δεν μένω πια σε εκείνη τη μικροσκοπική γκαρσονιέρα που περνάγαμε τα βράδια μας. Πόσα έχουν αλλάξει. Έχω άσπρες τρίχες, μη γελάς, έχω λιγότερους φίλους από τότε, έχω καλύτερη δουλειά και καθόλου ελεύθερο χρόνο, μην απορείς πως γίνεται να είναι καλύτερη η δουλειά μου τότε, δεν φοράω πια εκείνα τα φορεματάκια που σου άρεσαν, μην κατσουφιάζεις, πολλές φορές είμαι χαρούμενη, σε ευχαριστώ που μου χαμογελάς. Πόσα άλλαξαν...όλα εκτός από ένα, ακόμα σου μιλάω όταν είμαι λυπημένη, ακόμα πιστεύω αφελώς πως με βλέπεις και προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη, ακόμα σε σκέφτομαι. Μόνο που τώρα πια δεν θέλω να ξεχάσω, ούτε μετανιώνω για τα πράγματα που δεν σου είπα όταν νόμιζα πως είχαμε όλο το χρόνο μπροστά μας.
Το ξέρεις πως σημάδεψες για πάντα τις επιλογές μου? Ο αιώνιος, ο άφθαρτος, ο ασυναγώνιστος εραστής. Τώρα τελευταία προσπαθώ να το αλλάξω αυτό, όλοι έχαναν όταν συγκρίνονταν μαζί σου.
Αν με βλέπεις, αν με ακούς...δεν είμαι πια 20 χρονών όπως εκείνο το βράδυ του Γενάρη, δεν ανεβαίνω σε μηχανές, δεν τρώω μόνο πρόχειρο φαγητό, κοιμάμαι παραπάνω από 3 ώρες την ημέρα...όμως ακόμα δακρύζω όταν ακούω το "Δυνατά-Δυνατά" της Αρβανιτάκη.
